Շնորհավորում եմ Սերժ Սարգսյանին` ծննդյան 59-ամյակի կապակցությամբ: Մաղթում եմ, որ կյանքի հետագա տարիները նա ապրի ազատ, ժողովրդավարական երկրում, այնպիսի երկրում, որտեղ քաղբանտարկյալներ չկան, որտեղ մարտի մեկը գարնան առաջին օրն է, որտեղ հոգևոր հայրերը զենք չեն կրում, որտեղ իշխանը նաև մատչելի ձուկ է, որտեղ բոլոր քաղաքացիների անվամբ օֆշորում հաշիվ է բացված, որտեղ մաքսակետերի հետադարձ տերմինալները աշխատում են գերբեռնված:

1968 թվականին Աբովյան քաղաքում հայրենադարձության ուժեղ ներհոսքի պատճառով կրթական այս հաստատությունը կրկին տեղափոխվեց Աբովյան քաղաքի թիվ 1 միջնակարգ դպրոց: 1972-1975 թվականներին դպրոցը տեղափոխվեց «Կոտայք» ռեստորանի շենք:

Երբ լուրեր են տարածվում այն մասին, որ Ռուսաստանը, կամ սպառազինությունների մեծածավալ արտադրությամբ աչքի ընկնող ցանկացած այլ պետություն, միջին հեռահարության ինչ-որ տեսակի հրթիռներ է վաճառել Ադրբեջանի կամ Հայաստանի նման մի երկրի, ենթագիտակցությանս մեջ այդօրինակ գործարքները մշտապես կապակցվում են կատարված խարդախության զգացողության հետ:

Բազմիցս խոսվում է քաղաքի փողոցներում առկա խցանումների մասին: Վատ չէ, որ քաղաքը բեռնաթափելու նպատակով նոր ուղիներ են կառուցվում, սակայն տեսնում ենք, որ արդյունքը, մեղմ ասած, գոհացուցիչ չէ: Գուցե եվրոպական արժեքներին մեր մոլեռանդ ձգտումների շրջանակում օրինակ վերցնենք նրանց կողմից չափազանց արդյունավետ օգտագործվող մի մեթոդ և՞ս:

Չորս տարի է` «Իրատես de facto»-ում եմ։ Իսկ նա, բանից պարզվում է, հինգ տարեկան է։ Համարյա հիմնադիր կազմից եմ, մտքովս էլ չէր անցել։ Պատվաբեր է։ Մի ժամանակ «Իրավունք de facto» էր։ Բայց ի՜նչ լավ եղավ, որ անունը փոխեցինք։ Հիշում եմ, թերթի խմբագիրը` տիկին Փիրուզա Մելիքսեթյանը, ասաց` մի լավ անուն մտածեք։ Ո՞վ առաջարկեց «Իրատես de facto»։ «Իրատես» բառը շատ է դուր գալիս։ Ոնց որ պատուհանի մաքուր ապակի լինի, մաքո՜ւր, թափանցիկ, երկինքը` կապո՜ւյտ... Իսկ «Իրավունքը»։ Չէ, չէ, հենց բառը նկատի ունեմ, տառերի այդ շարքը։ Մի տեսակ մաղձո՛տ, անմաքո՛ւր։ Չէ, «Իրատեսը» շատ լավ է։

Ադրբեջանի հետ անասուն համեմատությունները, ոնց որ, էլի ակտիվացել են, դրա հետ կապված անցյալ տարվա գրածներիցս գտա։ Վերջապես պատռվեց Ադրբեջանի դիմակը: Ոստիկանության բռնություններ, նախագահի ընտանիքի առասպելական հարստություններ, խոսքի ազատության բացակայություն, լրագրողների հանդեպ բռնություններ, մարդու իրավունքների ոտնահարում, խայտառակ կեղծ ընտրություններ:

Եթե 2013-ին Լ. Տեր-Պետրոսյանը տարիքի պատճառով է հրաժարվել նախագահի ընտրություններին մասնակցելուց, ուրեմն 2018-ին այդ պատճառն ավելի քան տեղին է լինելու:

Իլհամ և Մեհրիբան Ալիևների համատեղ առաջադրումը որպես թեկնածու Ադրբեջանում կայանալիք նախագահական ընտրություններում ուշագրավ մարտավարական քայլ էր: Միջազգային հանրությանն առաջարկվող այս ներընտանեկան մրցակցության բեմականացումն, թերևս, ամենևին էլ կոչված չէ ինչ-որ մեկին համոզել, որ այդ երկրում ժողովրդավարության ավելցուկն արդեն կարող է գործող նախագահի ընտանիքի քայքայման պատճառ դառնալ:

Ի գիտություն որոշ «լուսապայծառ» ուղեղների, ովքեր իրենց բառապաշարից այդպես էլ չեն վանում այնպիսի դատարկաբանություններ, ինչպիսիք են «գրավյալ տարածքներ», «բուֆերային գոտի» և այլն, ովքեր մոռացության են մատնել Դաշտային Արցախի և Շահումյանի ենթաշրջանի իրողությունը, ովքեր կասկածի տակ են դնում ազատագրված և տակավին չազատագրված հայապատկան տարածքների փաստը և պահպանում են խորհրդավոր զգուշավորություն և խոնարհ լռություն:

Հարևան Վրաստանն աստիճանաբար դառնում է ջարդված տաբուների հասարակություն, որտեղ չկան կարմիր գծեր, սահմանափակումներ այս կամ այն գործչի անձեռնմխելիության վերաբերյալ: